یکی از مباحثی که در توحید دانش آموزی انجام می شود، بحث شکرگزاری است.
در ابتدا با دانش آموزان درباره ی گذشته و کودکیشان صحبت می شود، این که ناتوان بودند و توانا شدند، بیسواد بودند و الان باسوادند و بعد در زندگی روزمره تفکر می شود و ریز به ریز نعمت های خدا یادآوری می شود.
به عنوان مثال:
"هر روز صبح که چشم باز می کنیم و از روی تخت بلند میشویم، حرکت میکنیم و دست و رویمان را می شوییم تا شادابی لازم برای شروع روزمان را بدست بیاوریم برای خوردن صبحانه به آشپزخانه میرویم و مشغول خوردن هستیم به این فکر میکنیم که..... میشد بجای بلند شدن از خواب دوران نفس کشیدن ما تمام شود و دیگر هرگز از خواب بیدار نشویم.
پس خدایی را که بمن جان تازه داد و تا برای روبرو شدن با یک روز جدید بیدار شوم را سپاس میگویم.
*امروز پایم سالم است و من میتوانم به آسانی حرکت کنم راه بروم،بلند شوم و بشینم، پایم را به هر سمتی حرکت دهم خدایا بخاطر اینکه پای سالم برایم قرار دادی تشکر میکنم، پروردگار توانمندی که چنین خلقت شگفتی رو آفریده ستایش میکنم.
*سر سفره نشسته ام و چند نوع خوراکی برای صبحانه اماده شده پنیر و کره و مربا و عسل و ...همراه نان تازه بسیار خوشمزه است.خدایا از اینکه کنار اعضای خانواده ام می نشینم و صبحانه میخورم شکر."
در مرحله ی بعد انواع شکرها عنوان می شود و درباره ی آنها صحبت و بحث انجام خواهد شد.
آیا همین که بگوییم شکر، کافیست؟
*شکر قلبی:
یعنی من بدانم خدا به من بی نهایت نعمت داده(بلا استحقاق) و آن به آن هم آنرا تجدید میکند و با قلبم میابم که او نعمت دهنده است.
*شکر زبانی:
آنچه در حق من عنایت کرده بر زبان بیاورم(الحمدلله) و در عالم وجودم ناشکری نباشد.
*شکر عملی:
نعمت را آنگونه که صاحب نعمت دوست دارد بکار ببرم.
در اینجا هم از صحبت های دانش آموزان کمک گرفته می شود.
در پایان به این نکته توجه می کنیم که:
مؤثرترین راه زیاد شدن نعمت، شکر نعمت است.
لَئِن شَکَرتُم لَاَزیدَنَکُم وَ لَئِن کَفَرتُم اِنَّ عَذابی لَشَدید
شکر نعمت نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند
