خداشناسی از دو راه مطمئن
در باره خداشناسی از دورترین زمان تا امروز کتابها نوشته شده و بحثها و گفتگوهای فراوانی در میان دانشمندان و غیر دانشمندان بوده است.
هر کدام برای پی بردن به این حقیقت راهی را انتخاب کرده اند؛ اما از همه راه ها، بهترین راهی که میتواند ما را به زودی به این مبدا بزرگ جهان هستی نزدیک سازد دو راه است :
- راهی از درون (نزدیک ترین راه)
- راهی از برون( روشن ترین راه)
در قسمت اول سری به اعماق وجود خود می زنیم و ندای توحید را از درون جان خود می شنویم.
و در قسمت دوم در عالم پهناور آفرینش به گردش می پردازیم نشانه های خدا را در پیشانی تمام موجودات و در دل هر ذره ای مشاهده می کنیم.
هر کدام از این دو راه بحث های طولانی دارد؛ اما کوشش ما این است که در یک گفتار فشرده هر یک از دو راه را اجمالاً مورد بررسی قرار می دهیم.
الف - راهی از درون
درست به این چند موضوع بیندیشیم :
1- دانشمندان میگویند :هر انسانی را که فکر کنید از هر نژاد و هر طبقه ای که باشد، اگر او را به حال خود واگذارند و تعلیمات خاصی نبیند و حتی از گفتگوهای خداپرستان و مادی ها عریان شود، خود به خود متوجه نیروی توانا و مقتدری میشود که مافوق جهان ماده است و بر تمام جهان حکومت میکند.
او در زوایای قلب و اعماق دل و روان خویش احساس می کند که ندایی لطیف و پر از مهر و در عین حال رسا و محکم وی را به طرف یک مبدأ بزرگ علم و قدرت که ما او را «خدا» می نماییم، می خواند.
این همان ندای فطرت پاک و بی آلایش بشر است.
۲- ممکن است غوغای جهان مادی و زندگی روزانه و زرق و برقهای حیات او را به خود مشغول سازد و موقتا از شنیدن این ندا غافل شود اما هنگامی که خود را در برابر مشکلات و گرفتاریها مشاهده می کند. هنگامی که حوادث وحشتناک طبیعی همانند سیلها و زلزله ها و طوفانها و لحظات پر اضطراب یک هواپیما در یک هوای نامساعد و خطرناک به او حمله ور میشوند. آری در این هنگام که دست او از تمام وسایل مادی کوتاه میگردد و هیچ گونه پناهگاهی برای خود نمی یابد، این ندا در درون جان او قوت میگیرد؛ احساس میکند که از درون وجودش قدرتی او را به سوی خود میخواند؛ قدرتی که برتر از تمام قدرتهاست؛
نیروی مرموزی که همه مشکلات در برابر او سهل و ساده و آسان است.
کمتر کسی را میتوانید پیدا کنید که در برابر حوادث سخت زندگی چنین توجهی را پیدا نکند و بی اختیار به یاد خدا نیفتد؛ و همین موضوع است که نشان میدهد ما چقدر به او نزدیکیم و او چقدر به ما نزدیک است. او در روح و جان ماست.
البته ندای فطرت همیشه در درون جان آدمی هست ولی در این لحظات قوت بیشتری می یابد.
3-تاریخ به ما نشان میدهد قدرتمندانی که در لحظات آرامش و عادی، حتی از بردن نام خدا ابا می کردند اما به هنگامی که پایه های قدرت خود را متزلزل و کاخ هستی خود را در حال فروریختن می دیدند دست به دامن این مبداً بزرگ میشدند و ندای فطرت را به روشنی می شنیدند.
تاریخ می گوید: هنگامی که فرعون در میان امواج خروشان خود را گرفتار دید و مشاهده کرد آبی که مایه حیات و آبادی کشور او و سرچشمه تمام قدرت مادی اش شده بود اکنون فرمان مرگ او را اجرا می کند، و در برابر چند موج کوچک عاجز مانده و دستش از همه جا کوتاه است فریاد زد: «الآن اعتراف میکنم که جز خدای بزرگ موسی هیچ معبودی نیست!
این ندا در حقیقت از درون فطرت و جان او برخاست. نه تنها فرعون بلکه تمامی کسانی که در شرایط او قرار میگیرند، همین ندا را به روشنی می شنوند.
4- خود شما هرگاه به اعماق دلتان مراجعه کنید تصدیق می کنید که نوری در آنجا می درخشد و شما را به سوی خدا می خواند؛ شاید بارها در زندگی حوادث مشکل و طاقت فرسا و بن بستهایی برای شما پیش آمده که دستتان از تمام وسایل عادی برای حل آن کوتاه شده است، در آن لحظات حتماً به خاطر شما این حقیقت آمده است که نیروی مقتدری در این عالم هستی است که میتواند آن مشکل را به راحتی حل کند.
در این لحظات امید آمیخته با عشق به آن مبدأ، روح و جان شما را در بر گرفته و ابرهای تیره و تار یأس و نومیدی را از قلب شما دور ساخته است.
آری، این نزدیکترین راهی است که هر کس از درون جان خود می تواند به سوی خدا و مبدأ بزرگ جهان هستی بیابد.
تنها یک سؤال
می دانیم این سؤال ممکن است برای بعضی از شما پیدا شود که آیا این احتمال وجود ندارد که ما بر اثر تعلیماتی که از محیط و پدر و مادر گرفته ایم در مواقع حساس به این فکر فرو می رویم و دست تقاضا به
درگاه خدا بر می داریم؟
ما به شما در طرح این سؤال حق میدهیم و پاسخ جالبی برای آن داریم که در درس آینده خواهید خواند.
قرآن مجید می فرماید:
هنگامی که به کشتی سوار شوند و ضربات طوفان و امواج کوه پیکر آنها را به مرگ تهدید کند خدا را از روی اخلاص می خوانند و غیر او را فراموش میکنند؛ اما هنگامی که خداوند آنها را نجات داد و به ساحل نجات آورد. او را فراموش کرده و دامن بت ها را می گیرند.
